Organisaties worden steeds diverser. Mensen met verschillende achtergronden, overtuigingen en communicatiestijlen werken samen. Dat is rijkdom—maar ook complexiteit. Wat voor de één een onschuldige opmerking is, voelt voor de ander als een steek onder water. Juist in deze diversiteit ontstaan vaak micro-agressies: subtiele vormen van uitsluiting, gebaseerd op culturele misverstanden of vooroordelen.
Voor vertrouwenspersonen ligt hier een belangrijke taak: herkennen, duiden en bespreekbaar maken van deze signalen, met respect voor álle perspectieven.

Ruim een jaar na de publicatie van het rapport van de Commissie-Van Rijn is er, op z’n zachtst gezegd, nog weinig wezenlijks veranderd in Hilversum. Mariëtte Hamer, regeringscommissaris grensoverschrijdend gedrag en seksueel geweld, windt er geen doekjes om. Terwijl driekwart van de medewerkers in de publieke omroepen grensoverschrijdend gedrag heeft gezien of zelf heeft ervaren, blijven structurele doorbraken uit.
Dat roept een ongemakkelijke vraag op: hoe komt het dat echte verandering uitblijft? En nog belangrijker: wat is er nodig om wél vooruitgang te boeken?

Pesten laat diepe littekens achter, zowel bij kinderen als volwassenen. We hebben allemaal wel eens verhalen gehoord – of misschien zelf ervaren – over de pijn en onzekerheid die pesten kan veroorzaken. Of het nu gaat om een grap die te ver gaat, roddels die snel rondgaan of iemand die zich dag in, dag uit buitengesloten voelt, de impact is groot. Om dit probleem te bestrijden en mensen bewust te maken van de gevolgen van pesten, wordt jaarlijks de Week Tegen Pesten georganiseerd. Deze week is niet alleen een herinnering aan hoe belangrijk het is om vriendelijker met elkaar om te gaan, maar ook een uitnodiging om samen te werken aan een cultuur van respect en inclusiviteit.