Als vertrouwenspersoon zie je vaak waar het wringt. Medewerkers voelen zich niet serieus genomen, spreken zich niet uit of haken stilletjes af. In veel van deze situaties speelt de houding van leidinggevenden een cruciale rol. Of beter gezegd: het gebrek daaraan.

Hoewel veiligheid op papier vaak als belangrijk wordt benoemd, is de dagelijkse praktijk weerbarstig. Leidinggevenden missen soms tijd, kennis of bewustzijn om actief bij te dragen aan een veilige werkomgeving. Toch zijn zij essentieel om écht verandering te realiseren. Zonder hun voorbeeldgedrag, blijft veiligheid een papieren belofte.

In deze blog ontdek je hoe je leidinggevenden op een constructieve manier kunt betrekken bij het bouwen aan een veilige, respectvolle werkcultuur.

Discriminatie komt steeds vaker aan het licht. In 2024 zijn er opnieuw meer meldingen gedaan dan het jaar ervoor. Maar achter die cijfers schuilt een ongemakkelijke waarheid: veel organisaties zijn nog niet voorbereid op wat écht nodig is – een veilige werkcultuur waarin meldingen niet alleen worden geregistreerd, maar ook serieus worden opgepakt.

Ruim een jaar na de publicatie van het rapport van de Commissie-Van Rijn is er, op z’n zachtst gezegd, nog weinig wezenlijks veranderd in Hilversum. Mariëtte Hamer, regeringscommissaris grensoverschrijdend gedrag en seksueel geweld, windt er geen doekjes om. Terwijl driekwart van de medewerkers in de publieke omroepen grensoverschrijdend gedrag heeft gezien of zelf heeft ervaren, blijven structurele doorbraken uit.
Dat roept een ongemakkelijke vraag op: hoe komt het dat echte verandering uitblijft? En nog belangrijker: wat is er nodig om wél vooruitgang te boeken?